به عنوان یه پیشنهاد به خدا یا پیمان‌کار پروژه‌ی داروین: در مواقع لازم، یکی از این ابرها بالای کله‌ی آدم باز بشه و توش بنویسه "مخاطب یا مخاطب‌های عزیز! این نگاه، نگاه عاقل اندر سفیه است. این سکوت، ادامه‌ی منطقی نگاه مذکور است".

تا حالا صدای آژیر حمله هوایی شنیدید؟ مثل این می‌مونه که یه آدم غول‌آسا کله‌ی بزرگش رو بکنه تو یه قابلمه‌ی بزرگ و جیغ بکشه، بعد از صدای خودش خوشش بیاد و هی کشش بده تا جایی که نفس داره.

پ.ن: حمله‌ای در کار نبود. گمونم داشتن امتحانش می‌کردن. و جالب بود که کسی کوچک‌ترین توجهی نکرد. از این جهت می‌گم جالب که من شخصن داشتم به شیرجه زدن و دنبال پناه‌گاه گشتن فکر می‌کردم. من اصولن از همون اول کمی دراماتیک بودم

- این آدم‌ها، این موجودات، این مخلوقات عجیب، مثل پرنده‌ها رفتار می‌کنند. باور کنید نه اغراق نمی‌کنم. توضیح دادنش آسان نیست، یعنی نیاز به حوصله و انرژی دارد که فعلن موجود نمی‌باشد. ولی هر روز بیشتر به این فکر می‌کنم که رفتارشان مثل دسته‌ای پرنده‌ است. نه عمیق و نه پیچیده، با نوعی غریزه و حیله‌گری حیوانی.

- از پرنده‌ها متنفرم.

پ.ن: تا اطلاع ثانوی تحمل آدم‌های کند و احمق را ندارم.