به اين نتيجه رسيدم(برای بار چندم) که تمام روابط ما با اطرافيان‌مون بر اساس نيازها و ضعف‌هامونه. دوستی، عشق، خانواده‌گرايی، مذهب و چيزهايی مثل اين‌ها همه به خاطر وجود نيازه. برعکس، نفرت، دشمنی، خشم، و خيلی مسائل منفی(از نظرعامه) برمی‌گرده به ضعف‌ها. يا بهتره بگم کمبودها.
و می‌شه رابطه‌ای با کسی داشت بدون نياز؟ چون رابطه از روی نياز، خودخواهيه. يعنی برای خودته. زمانی که نيازهات برآورده شد، يا تغييرکرد،هدفت هم تغيير می‌کنه. می‌شه بدون خودخواهی با کسی رابطه داشت؟