همه ما از دنیایی که می شناسیم(یا حتا نمی شناسبم، اما تصور محو و نیمه‌خودآگاهی از وجودش داریم)به دنیای خودساخته‌مون پناه می بریم. بیشتر شاید چون می‌دونیم(یا شاید بیشتر حس می‌کنیم‌؛ و هنوز به عقیده من، ناخودآگاه) که از سربازهای بی‌ارزش فراموش‌شدنی(و حتا فراموش‌شده) به خدای مورد عشق یا تنفر(در مجموع، مورد توجه) تبدیل می‌شیم.
و راه فراری که انتخاب می‌کنیم، تا جایی که من دیدم و می‌دونم، فراموشیه؛ چشم‌پوشی آگاهانه...