بی‌کار بودم XP 2004 SP2 نصب کردم. هی می‌گفتن با کلی برنامه مشکل داره و اذيت می‌کنه و بايد يه سرويس پک ديگه برای اين sp2 ريليز بشه(عجب جملهء نغزی!). اما کلی مشعوف شدم وقتی مودم موتورولای من رو(که ساليان سال قبل، وقتی مونيتورها هنوز مونوکروم بودن و کارت پانچ هنوز رايج بودهو اينا، ساخته شده و جزو ميراث‌های خانوادگی‌مونه) شناخت. پس نتيجه می‌گيريم ويندوز اکس-پی ۲۰۰۴ اس-پی-تو(و چه جملهء نغزتری! حوصله ندارم انگليسی کنم اين اديتور رو) با همه چيز سازگاره، خيلی هم ويندوز خوبيه، هرکی هم می‌گه بده از عوامل سان‌ محسوب می‌شه و مهدورالدمه و می‌گم آقای شريعتمداری در خانهء عنکبوت افشا افشا بکندش!

playList ام هم که شاهکاره(هرقدر می‌خوام اين اديتور رو انگليسی نکنم نمی‌شه که!).اول از همه Good ol' Bob Dylan . بعد 4 تا آهنگ از سانتانا( از آلبوم شمن‌اش. بی‌نظيره.). ۴-۳ تا آهنگ از R.E.M. يکی-دو تا از Dido و 15-14 تا از دميس روسس و يه کنسرت کامل Alanis Morisette . آخرش هم يه "تو ای پری کجايی" نمی‌دونم از کجااومده که دلم نمی‌آد پاکش کنم. می‌ذارمش رو shuffle و وقتی مثلاً بعد از سانتانا يهويی "تو ای ..." می‌آد کلی ذوق‌زده می‌شم :)).و باز ليست رو رندمايز می‌کنم و منتظر می مونم تا اتفاق بزرگ بيفته!

فرض کن شب اون قدر کابوست وحشتناک باشه(يه چيزی راجع به زنگ کليسا و آويزون شدن ازش. نمی‌خوام باقيش مرور کنم) که از تخت بيفتی پايين. درسته که نيم‌متر چيزی نيست، اما اگر کسی در حال ديدن کابوس نيم متر هم از تخت سقوط کنه، قبول کنيد که توی اون حالت مسلماً از زندگی لذت نمی‌بره. خوشبختانه(به دو دليل) فريادی که زدم فقط خودم رو بيدار کرد. بايد حتماً با مانسترز اينکورپوريشن تماس بگيرم. بو!

و از تموم اين‌ها کاملاً می‌شه نتيجه گرفت که-به قول دوپون- از اون هم بالاتر! دقيق‌تر بگم اصلاً، اصلاً، اصلاً حالم خوب نيست.