به خاطر يه مشت دلار

يا

Get Your Filthy Hands Off My Desert

همه‌چيز رو به ابتذال می‌کشيم. نهايت سعيم رو کردم که دامنه‌ی خواننده‌های اين‌جا محدود بمونه به همين تعداد افرادی که الان هستن. کسانی که می‌فهمن. اما خب ظاهرن راه گريزی نيست. اين استقبال عمومی به وب‌لاگ و وب‌نويسی خيلی خوبه(به دلايل زيادی که جای شمردنش اين‌جا نيست)، اما متاسفانه چيزی که عمومی می‌شه، سطحش می‌آد پايين و به ابتذال کشيده می‌شه، مخصوصن تو جامعه‌ی ما که رعايت حد و حريم و احترام به فکرديگران چيزيه در حد کشک. نمونه‌اش هم دعواهای مجازی بين بلاگرها و دروغ‌‌ها و مظلوم‌نمايی‌ها و موج‌سازی‌ها و تمام اين آدم‌هايی که هيچ‌چيز سرشون نمی‌شه. که همون شخصيت آزاردهنده و زمخت بيرونی‌شون رو انتقال می‌دن به اين‌جا. اصلن برام قابل تحمل نيست که آرامشم اين‌جا(مخصوصن اين‌جا) به هم بخوره.

واقعن روحيه‌ی کاسب‌کارانه‌ی دوستان قابل تحسينه. اين نوابغ علم کامپيوتر و e-commerce! اين نوآوران علم آی-تی! البته دوستان برای تجارت الکترونيک هم از همون روش قديمی فروشنده‌های دوره‌گرد استفاده می‌کنن که يه زمانی، وقتی و بی‌وقت با بلندگوی دستی دنبال وسايل و قراضه می‌گشتن. دوستان باهوش و باشعور و فهيم ما همون روش رو در وب پياده می‌کنن که قطعن هم کاراييش بالاست هم باعث به‌دست آوردن شهرت و احترام می‌شه براشون.
اما دوستان! کامنت‌دونی اين‌جا جای تبليغ برای روش‌های پول‌دار شدن و وب‌سايت جديد هکرها و هر چيز مزخرف ديگه‌ای نيست. تعداد کسانی که اين‌جا رو می‌خونن خيلی کم هستن و اين تبليغ‌ها نتيجه‌ای برای شما نداره. ضمن اين‌که اين‌کار معمولن باعث جبهه‌گرفتن خواننده‌ی می‌شه بر عليه نويسنده کامنت. کارتون يه جور مزاحمته، مزاحمت محض. تمومش کنيد.