پارادکس


وقتی کسی رو دوست دارم، از ته دل، توی چشمهاش نگاه نمی کنم که مبادا نگاهم رو بخونه.که حرفهايی که هيچ وقت از زبونم نمی شنوه توی نگاهم ببينه و بخونه و حس کنه.و اونوقت اون دوست داشته شدهء من، فکر می کنه که من سرد و بی تفاوت و بی احساسم و من رو کنار می گذاره و می ره.
جالبه، نه؟ يا تلخ؟ يا وحشتناک؟ يا بی رحمانه؟

پ.پ